Wie af en toe eens aan de toog van de Rocco hangt, of zich waagt aan uitgaan in 'het milieu', heeft vast al gemerkt dat er tegenwoordig een 12-tal niet onknappe jongemannen ons vraagt om hen tot 'Mister Gay Vlaanderen' (MGV) te stemmen.
Maar wat je misschien niet wist is dat een van hen niet alleen uit onze provincie komt, maar ook nog eens gewoon in Leuven woont en regelmatig zelf de activiteiten van onze organisaties afschuimt. Hij stopte ons op café nietsvermoedend een flyer in de handen, en wij waren meteen benieuwd naar de man achter de flyer. Wie is hij, wat doet hij, en misschien ook een beetje waarom?
Want Willem is een tengere jongeman, die een zekere schuchterheid uitstraalt, en eerlijk gezegd dachten wij niet direct aan "Mister"-materiaal. Een indruk die hij volledig achter zich laat wanneer hij begint te praten met ons. Daar ontmoeten we de zelfzekere geëngageerde Willem, met een grote passie voor sport.
Vertel eens, Willem, wie ben jij en wat doe je?
Wel, ik ben Willem uit Leuven, geboren in 1986. Tijdens de week werk ik hard aan mijn doctoraat aan de K.U. Leuven waarvoor ik de berichtgeving onderzoek over de eurocrisis en de manier bekijk waarmee journalisten erover berichten. Ontzettend boeiend, maar best ook een moeilijke materie. Daarom steek ik zo goed als al mijn vrije tijd in mijn grootste passie, sporten, wat me wel helpt te ontspannen. Meestal is dat dan tennis, fitness of zwemmen.
Ik koos dan ook om met mijn deelname aan MGV me in te zetten voor gelijkheid van holebi's en transgenders in de sport. Sport, met name teamsport, is lang niet altijd een gastvrije omgeving voor holebi’s en transgenders. En dat is bijzonder jammer.
Is dat geen gekke sprong? Van iets serieus als de eurocrisis naar sport?
Het belang van sporten reikt ver voorbij een gezond lichaam. Sport is een belangrijk tijdverdrijf en bepaalt onze culturele en nationale identiteit. Bovendien kan je je tijdens die wekelijkse training volledig ontkoppelen van het dagdagelijkse ritme. Op dat moment kan je de riem echt even afleggen. Wel, holebi’s en transgenders moeten dat ook kunnen, en dat lukt niet voor iedereen.
Heb je daar dan zelf problemen mee gehad? Thuis? Of in je sportverleden?
Zelf heb ik nog geen probleem gehad met mijn seksuele geaardheid. Toen ik voor het eerst een jongen had gekust, heb ik de dag erna meteen aan al mijn vrienden verteld dat ik homo was. Mijn ouders hebben moeten wachten tot ik een eerste vriendje had.
Ook in mijn sportclubs weten de meeste mensen het, vooral in mijn tennisclub. Dat heeft wel te maken met het feit dat ik vorig jaar een gouden medaille op de World Outgames in Antwerpen won met tennis. Maar uiteindelijk deed daar nooit iemand moeilijk over. Dat kan te maken hebben met het feit dat er in de tenniswereld toch al enkele rolmodellen zijn die zich geout hebben zoals Mauresmo, Navratilova of Stosur.
In teamsport lijkt dat nog wat moeilijk te liggen. Voetbal is een jeannettensport, grapt men wel eens. Wanneer de grap is gaan liggen, wordt het idee echter dat voetbal géén sport voor homo’s is maar al te vaak bevestigd. Sporten wordt vaak gekoppeld aan machismo, testosteron en (heterofiele) mannelijkheid. Een outing van een topsporter wordt in de media vaak beschreven als een afwijking.
Onderzoek toont echter aan dat seksuele geaardheid geen invloed heeft op sportcompetenties. Ik hoop dan ook op een toekomst waar holebi’s en transgenders zichzelf kunnen zijn in sportclubs. Het zal een enorme stap zijn wanneer de eerste profvoetballer uit de kast komt, en vervolgens zijn ploeg en alle supporters als één man achter hem gaan staan. Deze persoon zou een rolmodel zijn voor jeugdige sporters.
En wat als je nu die verkiezing wint? Wat ga je dan doen?
Dan ga ik me een jaar lang keihard inzetten om de acceptatie van holebi's en transgenders te verbeteren. Waarbij ik me vooral ga focussen op sport. Liefst wil ik samen met de verenigingen campagnes uitwerken, want zoiets kan je moeilijk alleen. En mijn titel zou ik kunnen gebruiken als springplank om een zo breed mogelijk draagvlak te vinden.
Ik hoop me ook in te zetten voor een mentaliteitswijziging binnen de sportverenigingen en bij de supporters. Grote voetbalclubs kunnen hierin een grote voortrekkersrol spelen; Belgische profvoetballers die uit de kast durven komen, eens te meer. Maar ook holebisportclubs, zoals Break Out in Leuven, hebben een sociale rol te spelen via georganiseerde sportbeoefening en verdienen extra zichtbaarheid.
Stel dat ik nu alle profielen van alle kandidaten zou lezen, dan neem ik aan dat ze allemaal willen inzetten op acceptatie van holebi's en transgenders, elk waarschijnlijk in een ander 'deel van de samenleving', als ik het zo mag stellen. Wat is dan eigenlijk jouw edge? Wat maakt jou béter dan de anderen? Kortom, waarom verdien je mijn stem?
Dat is best een moeilijke vraag. Ik ben zeker niet béter dan de anderen, ik ben ook maar 'gewoon' Willem. Je kan op me stemmen omdat ik uit Vlaams-Brabant komt, of misschien omdat je me gewoon leuk vind.
Ik zou graag willen zeggen dat ik een waardige ambassadeur kan zijn. Ik ben sociaal, communicatief en initiatiefnemend. En als ik de kans krijg, zal ik met respect voor iedereen de rechten van de holebi's en transgenders verdedigen.
Maar ik ben zeker niet iemand die zichzelf beter wil voorstellen dan anderen. Liefst wil ik dat de mensen objectief oordelen en bijvoorbeeld kijken naar wat ik gedurende de campagne allemaal al heb gedaan en de contacten die ik al heb gelegd.
Ik kan zo bijvoorbeeld trots aankondigen dat Sports4Every1, de nieuwste campagne van çavaria en Gelijke Kansen Vlaanderen tegen homofobie in de sport, mijn sponsor is. Het is een eer om deze campagne mee te mogen ondersteunen en hun boodschap uit te dragen.
Als ik dan ook even plat mag zijn, ik heb gezien dat de kandidaten in de wedstrijd (jezelf inclusief) allemaal best wel lekkere jongens zijn. Hoe plezant is het om met zo'n bende twinks samen te werken?
Best wel leuk eigenlijk. Ik ga wel zeggen dat er voor mij geen seksuele spanning hangt, als dat is waar je op doelt. Wij zijn dan ook 12 totaal verschillende kandidaten en het voelt vooral aan alsof we continu met 12 goede vrienden op stap zijn.
Nuja, als ik met vrienden op stap ga, houden wij geen defilées in onze onderbroeken, hoor. Is dat niet vreemd, met 12 in je onderbroek op zo'n catwalk?
Haha, ja misschien wel! Maar ach, tijdens zo'n defilé ben je eigenlijk zodanig bezig met het defileren zelf en zien dat je een goede indruk maakt dat je er eigenlijk niet meer bij stilstaat dat je met 12 op zo'n podium rondloopt. En zelfs ondanks onze media- en catwalktraining is het nog altijd een beetje stressen als je met zo'n defilé bezig bent. Uiteindelijk blijft het een wedstrijd hé.
Tot slot, over de wedstrijd gesproken, op 28 juni valt daar de beslissing. Hoe moeten we op je stemmen?
Al wie me wil steunen, kan dat volledig gratis doen via www.gay.eu, en als er nog mensen zijn die extra overtuiging zoeken, mogen ze me altijd komen aanspreken als ze me eens in Leuven tegenkomen. Ik bijt niet... of toch niet hard.
Haha, dat horen we graag. Alvast bedankt voor het gesprek, Willem, en nog veel succes met de Mister Gay Vlaanderen verkiezing. Dat de beste moge winnen, hé.
14 mei 2014