We zijn bezorgd. Als lesbisch-feministische activisten van de eerste uren kijken we ongerust naar
de maatschappelijke evolutie waar solidariteit tot een fenomeen uit lang vervlogen tijden lijkt te
verschrompelen, ook in onze rangen. Sommige holebi’s vinden blijkbaar dat hun strijd gestreden is
en dat ze afstand moeten nemen van andere seksuele en genderminderheden. Dat vinden wij een
spijtige en ook een gevaarlijke evolutie.
Wij willen graag deze bestofte bril van solidariteit oppoetsen en haar terug de glans geven die ze
voor ons had en heeft én haar positieve kracht terug onder de aandacht brengen. Het was voor ons
vanzelfsprekend om binnen de vrouwenhuizen en vluchthuizen actief mee te werken. We voerden
mee actie tegen huiselijk geweld op vrouwen en voor een vrouwwaardige abortuswetgeving.
Solidair dus met vrouwen in situaties die ons, als lesbiennes, niet of minder rechtstreeks
aanbelangden. Net zoals velen van ons actief waren en zijn in de vredesbeweging, binnen Hart
boven Hard, tegen armoede, voor internationale solidariteit en we ons blijven inzetten tegen
uitsluiting in het algemeen. Het persoonlijke is politiek en politiek is persoonlijk.
Opkomen voor wie verdrukt, uitgesloten, niet gezien en niet naar waarde geschat wordt, vinden we
onze verantwoordelijkheid. We benoemen ons als queer omdat we via dit overkoepelend begrip
voor eenheid en tegen verdeeldheid binnen de LGBTQI+ beweging staan. We vinden elkaar in het
streven naar een gemeenschappelijk doel: een menswaardig leven met respect, gelijkwaardigheid
én bestaansrecht voor iedereen, een samen-leving waarin iedereen zichzelf kan zijn. Daarvoor
werken we samen met andere zelfbewuste bewegingen die groepen steunen die nog steeds onrecht
ervaren en achtergesteld worden. Ervaringsdeskundigen weten het best hoe ze voor hun belangen
kunnen opkomen, en daarnaast hebben ze onze solidariteit meer dan nodig.
We blijven solidair omdat we ondervonden hebben en ondervinden dat we daardoor de brandstof
krijgen om verder te doen. Soms is het goed om achterom te kijken en te zien op welke schouders
we staan. De schouders van al diegenen die zich voor ons – in twee betekenissen – hebben
ingezet. Wie weet nog wanneer de eerste Pride, die toen nog ‘Nationale homo- en lesbiennedag’
heette, plaatsgreep en met hoeveel we toen waren? Lees en huiver: enkele honderden op 5 mei
1979 in Antwerpen en 43 jaar later, op de Pride van 2022, vierden we bright and pride met
120.000!
En die evolutie is er enkel gekomen omdat velen, zeer velen, al die jaren hebben samen-gewerkt in
alle geledingen en in zovele beleids- en beslissingsorganen.
We mogen ons niet vergissen: de strijd is niet gestreden. De verworvenheden zoals het
homohuwelijk, abortus- en de transwetten zijn niet in steen gebeiteld, zeker niet in het huidig
politiek-maatschappelijk klimaat. We mogen geen ruimte laten aan wie ons uit elkaar wil spelen.
We blijven elkaar nodig hebben. In plaats van een wig te laten drijven tussen wie buiten en wie
binnen de dominante normen valt, blijft anno 2023 samen-werken voor een samen-leving waar
iedereen thuishoort nog steeds van levensbelang. Alle grote sociale bewegingen halen hun kracht,
warmte en verbondenheid uit solidariteit.
You never walk alone.
Zeg dat strijdsters van het eerste uur voor vrouwen- en queerrechten het gezegd hebben,
Mips Meyntjens
Marianne Vergeyle
Majo Van Ryckeghem
Lieve Snellings
Tilly Van Neyghem
Siska Van Sevenant
Hilde Van Laere
03 november 2023